Herke de hengst is diep gelukkig; hij heeft een vriendje gevonden. Tot vorige maand stond hij altijd eenzaam en alleen in de paddock, ver weg van de merries, maar sinds kort heeft hij gezelschap gekregen van Jannes! Een grote sterke hengst met lange manen. Herke denkt natuurlijk dat Anne Jannes speciaal voor hem heeft gekocht, zodat hij en zijn beste vriend gezellig de hele dag samen kunnen spelen en eten en achter elkaar aan rennen. Maar de dames verderop weten wel beter; Jannes is er voor hen! Nog even, en dan mogen ze kennis maken.
Voor het zover is, moet Jannes eerst nog wat meer leren, want hij is al zes, maar had van de meeste dingen nog geen weet. Dat krijg je ervan als je opgroeit op het Groningse platteland...Daar hebben ze immers geen strand met hoge duinen, en ook geen zee met enge golven die op je af komen rollen als je net hebt bedacht dat je er wel in durft te stappen. Jannes vindt het allemaal enorm spannend! Maar hij leert erg snel. Inmiddels laat hij zich al netjes voor de huifkar spannen en wacht daarna geduldig tot hij het sein krijgt om te gaan lopen. Hij springt ook niet meer met vier benen tegelijk de lucht in als hij schelpen onder zijn hoeven hoort kraken. Hij is zelfs al een paar keer onder het zadel weggeweest en ook dat doet hij erg goed. Hij heeft er duidelijk veel plezier in om te lopen en doet tijdens het werk erg zijn best. We zijn beretrots op hem. En we zijn niet de enigen!
Zijn oude baas uit Groningen is al langs geweest om hem voor de huifkar te bewonderen en die glom van oor tot oor. We hebben Jannes bovendien naar hem vernoemd. Al heet de man eigenlijk Johannes, maar Anne verstond hem niet zo goed. De merries ondertussen, zal het een zorg zijn hoe hun prins heet. Die zwijmelen al helemaal weg als Jannes langskomt met de huifkar. Binnenkort zal Herke zich toch weer eventjes alleen moeten vermaken..